0
0
Dzieci, podobnie jak i dorośli, mają swoje problemy. Rolą rodzica jest ich dostrzeżenie oraz ustalenie, jaka jest ich przyczyna. Cel ten można osiągnąć dzięki szczerej rozmowie, która nie zawsze jednak przyniesie zamierzony efekt. Co więc powinien zrobić rodzic, aby dziecko się przed nim otworzyło? I jak rozmawiać z dzieckiem o problemach?
Po czym poznać, że dziecko ma problem?
Nie każde dziecko, które dręczy jakiś problem, zwraca się o pomoc do rodzica. Niektóre dzieci wstydzą się o czymś powiedzieć, boją się lub zakładają, że dorośli im nie pomogą. Dlatego to rolą rodziców jest wyłapanie sygnałów, które mogą świadczyć, że dziecko coś trapi lub niepokoi.
Dzieci z męczącym je problemem zmieniają zazwyczaj swoje zachowanie – stają się bardziej nerwowe, płochliwe lub smutne. Niektóre stają się apatyczne, drażliwe i wyobcowane. Każde zachowanie, które odbiega od dotychczasowej normy, powinno wzbudzić zainteresowanie rodzica. Warto też zaufać swojej intuicji i przeczuciom.
Na co zwrócić uwagę zaczynając rozmowę z dzieckiem?
Przede wszystkim musimy uświadomić sobie, że rozmowa o problemie nie powinna koncentrować się tylko na nim, ale i na emocjach oraz uczuciach dziecka. Ważne jest to, co młody człowiek czuje i myśli, znajdując się w niekomfortowej sytuacji. Od tego, jak podejdziemy do rozmowy, zależy czy nasza pociecha otworzy się czy wycofa.
Nasze dzieci bardzo bowiem łatwo wyczuwają nasze intencje, nastrój oraz sposób, w jaki podchodzimy do rozmowy. Jeśli akurat nie będzie on im odpowiadał – wycofają się. Dlatego też rozmawianie z dzieckiem o problemach (zarówno jego czy tych panujących w domu) bywa niekiedy nie lada sztuką i wyzwaniem.
Atmosfera podczas rozmowy o problemach
Atmosfera w jakiej powinna przebiegać rozmowa jest kluczowa dla dotarcia do naszego dziecka. Pamiętajmy, że potrzebuje ono bezpieczeństwa, spokoju oraz poczucia, że poświęca mu się pełną uwagę. Rozmowa musi być szczera a dziecko musi wiedzieć, że dla rodzica jest najważniejsze bez względu na wszystko.
Dobrze też, aby rozmowa rozpoczęła się w momencie, w którym dziecko czuje się swobodnie. Malucha możemy przytulić lub prowadzić rozmowę w czasie wykonywania innych czynności (np. kąpieli, czesania). Niekiedy dzieci chętniej otwierają się, gdy nie muszą patrzeć rodzicowi w oczy. Czują się wtedy mniej skrępowane i nie odczuwają presji. A to daje dużą szansę na to, że nie wycofają się.
Podpytywanie dziecka o problemy
Pytanie wprost o to, czy dziecko ma jakiś problem, nie zawsze przyniesie oczekiwany rezultat. Dlatego zamiast mówić „widzę, że coś Cię dręczy” możemy próbować dotrzeć do sedna sprawy okrężną drogą. Czyli podpytywać o szkołę, znajomych, samopoczucie dziecka lub co u niego słychać, czy nie bywa smutne.
Jeśli przypuszczamy, ale nie mamy do końca pewności, co może być problemem, możemy powspominać dziecku o tym, co robiliśmy będąc w jego wieku czy też jak się czujemy w różnych sytuacjach. Być może poprzez analogię dziecko utożsami się z tym o czym mówimy i zacznie opowiadać o swoich problemach. Rozmowa ta musi jednak wyglądać naturalnie.
Co robić, gdy problem jest znany?
Jeśli dziecko opowiedziało nam o swoim problemie, musimy zapewnić je o naszym wsparciu. O tym, że je kochamy i że wszelkie przeciwności możemy rozwiązać wspólnymi siłami. Słuchajmy i nie naciskajmy, poczekajmy też aż dziecko będzie gotowe na dalsze kroki rozwiązujące problem.
Weźmy też pod uwagę, że niekiedy problemem dziecka może być sytuacja w rodzinie, np. rozwód. W takim przypadku bądźmy z dzieckiem szczerzy, nie odtrącajmy go, nie kłóćmy się przy nim. Wytłumaczmy mu dlaczego jest jak jest. Prawda i szczerość to podstawa w rozmowie o problemach. Pamiętajmy, aby dawać dziecku odczuć, że je kochamy.
Co zrobić, gdy rodzic nie może dotrzeć do dziecka?
Zdarza się, że wszelkie próby rozmów czy rozwiązania problemu są nieskuteczne. A jeśli dodatkowo dziecko czuje się coraz gorzej, nie czekajmy aż mu przejdzie! Skorzystajmy z pomocy, jaką oferuje psycholog dziecięcy. Wystarczy, że wpiszemy w Internet hasło np. psycholog Warszawa, aby znaleźć tego z najlepszymi opiniami i umówić wizytę.
Zdarza się, że dzieciom (jak i dorosłym) łatwiej jest się otworzyć przed obcymi ludźmi (choć na początku się boją). Dlatego psycholog dziecięcy, mający wiedzę i doświadczenie, może pomóc tam, gdzie rodzic nie jest w stanie sobie poradzić. Pamiętajmy, aby nie zwlekać z niesieniem pomocy, bowiem problemy będą się jedynie pogłębiać.
